PROLOG

Witaj Czytelniku i Czytelniczko!

Będzie mi bardzo miło, jeśli zagościsz tutaj na dłuższy czas i będziesz odwiedzał(a) Sekretarzyk jak dobrego przyjaciela.

Chciałabym zabrać Cię w podróż ... mam nadzieję miłą i ekscytującą, która dostarczy Ci niezapomnianych emocji.

Poznaj Małgorzatę, dla bliskich Gosię, studentkę historii, której życie przyniosło kilka niespodzianek. Sami oceńcie czy były dobre czy też nie.

Zapraszam!

PROLOG

            Drzwi zatrzasnęły się z hukiem aż małe kwadratowe szybki zadzwoniły nerwowo. Gośka podeszła do okna i chwyciła mocno parapet. Patrzyła niewidzącym wzrokiem przez okno, a w głowie kłębiły się jej setki myśli. Gniew, który w niej wezbrał był silny i czuła, że jeśli nie wyjdzie z kuchni wybuchnie i powie jej coś przykrego. Po chwili usłyszała głośne kroki na korytarzu i drzwi otworzyły się z impetem.

- Małgorzato Janiak  nie wychodź z kuchni kiedy z tobą rozmawiam! - powiedziała jej matka tonem twardym jak stal. Gośka nie znosiła tego tonu i głosu kiedy do niej mówiła.

- Daj mi święty spokój - powiedziała cicho nie odrywając oczu od szyby. Widziała odbicie swojego niewielkiego pokoju.

- Wysłuchasz to co mam do powiedzenia czy ci się to podoba, czy nie - wybuchła podchodząc do niej - natychmiast wracaj do kuchni - dodała i wyszła.

            Gosia zadrżała i zamknęła oczy. Wiedziała doskonale, że jej mama nie odpuści. Wzięła głęboki oddech i wyszła na korytarz, chciała mieć to szybko za sobą.  Powoli weszła do kuchni, zalanej słońcem o tej porze dnia. Wietrzyk rozdymał delikatnie firanki w drobne błękitne kwiatuszki. Kuchnia miała kształt dużego kwadratu. Gośka lubiła siedzieć i pić herbatę przy dużym dębowym stole.

 Teraz wydała jej się obcym miejscem, chłodnym i dalekim jak osoba siedząca przy stole. Zerknęła na duży piec kaflowy z wysokim zapieckiem w rogu, na którym w tej chwili wygrzewał się jej czarny kot. Na przeciwległej ścianie stał kredens w odcieniach wanilii i bieli. Matka siedziała na jednym z sześciu krzeseł przy dużym dębowym stole, widać było, że często przygotowywano na nim potrawy. Od stołu były dwa kroki do niewielkiego gazowego pieca i półki pod którą na haczykach zawieszone były kubki. 

- Usiądziesz wreszcie? - usłyszała głos matki. Gosia westchnęła i usiadła z rezygnacją składając ręce na kolanach.  Kuliła się w sobie wiedząc, co zaraz usłyszy.

- Historia? - matka przypuściła atak - co ci strzelił do głowy by wybrać akurat historię?! Jaką pracę po tym będziesz miała?  - zrobiła pauzę oczekując wyjaśnień.

- Idę na takie studia, które mnie interesują - Gośka uparcie patrzyła przez okno, unikając jej wzroku. Zobaczyła na gałęzi jabłoni dwa gołębie. Gruchały coś do siebie dotykając się dzióbkami. 

- Dziecko .... - zmieniła ton na błagalny - teraz wybiera się studia po których jest praca, a nie bo się lubi. Nie pomyślałaś o swojej przyszłości? Wszystko na mojej głowie - załamała ręce robiąc zbolałą minę - a ja mam tyle problemów - dodała patrząc wyczekująco.

- Przykro mi ale zdania nie zmienię - Gosia spojrzała w końcu na nią - zresztą  już się dostałam na te studia.  I nie widzę siebie w czymś innym - dodała.

- Myślisz, że pomogę znaleźć ci prace? -powiedziała podniesionym głosem znów zmieniając taktykę - nie mam takich znajomości!  Będziesz musiała poradzić sobie sama! Myślisz, że studia to dla nas o takie coś? - pstryknęła palcami - ja i ojciec w jednych spodniach chodzimy by zapewnić tobie i twoim siostrom byt, wykształcenie i modne ciuchy. Wszystkiego sobie odmawiamy! - dodała.

- Nie chce od was niczego, Pójdę do pracy chociażby do Maka - powiedziała Gośka wojowniczo. 

- A kiedy ty się będziesz uczyła?! - matka załamała ręce - przecież pierwszy rok jest taki trudny!

- Nie wezmę od was nic, skoro tak stawiacie sprawę - powiedziała wojowniczo dziewczyna - poradzę sobie. Będziecie mogli z tatą nareszcie modnie się ubrać i kupić spodnie. A potem wyjadę za granicę, nie będziesz musiała szukać mi pracy. Zresztą skąd pewność, że po studiach wrócę do miasteczka?

- Dziecko ... - z satysfakcją zobaczyła jak jej matka martwieje - za granicę? A co ty tam będziesz robiła po studiach? Wykształcisz się i będziesz zmywać gary?  - dokończyła bolesnym głosem.

- Przecież powiedziałaś, że po historii i tak będę garkotłukiem w Polsce. Więc co za różnica czy tu czy gdzieś w świecie? Chociaż jest jeszcze jedna ewentualność, mogę wyjść bogato za mąż. - dziewczyna prychnęła i podeszła do czajnika. Podniosła go lekko sprawdzając czy starczy jej wody na dużą herbatę. Odkręciła gaz w kuchence i postawiła czajnik, po czym sięgnęła po kubek i  otworzyła szafkę. Stała chwilkę zastanawiając się, na którą herbatę ma ochotę. Po chwili wybrała melisę z pomarańczą myśląc, że chociaż trochę ukoi jej nerwy.

- Dobrze więc ... - usłyszała po chwili - idź na te swoje studia. Ale żebyś potem nie przybiegała z płaczem, że nie masz pracy i pieniędzy na życie.

- Bez obaw - Gosia wrzuciła herbatę do kubka i zalała ją wrzątkiem z gwizdającego już czajnika. Odwróciła się i spojrzała na nią - zobaczyła siateczkę zmarszczek wokół oczu. Ale nie tych od śmiechu tylko takich, które robią się od ciągłego zdenerwowania, marszczenia i niezadowolenia. Takie same widniały wokół kącika jej ust.

"Będzie brzydką staruszką" - pomyślała przypominając sobie, jak bardzo różnią się wyglądem staruszki, które były osobami pogodnymi od tych wiecznie zgryźliwych i szukających dziury w całym.  Matka miała blond włosy do ramion, które spinała klamerką, gustownie układając je po bokach. Mogłaby mieć taka piękną twarz gdyby nie ta harda i skwaszona mina. Pełne niegdyś usta stały się cienkie i bezwzględne.  Jedynie intensywnie ciemnoniebieskie oczy rzucały na nią w tej chwili iskry. Gośka przypomniała sobie jej ślubne zdjęcie, gdy stała obok ojca wsparta na jego ramieniu w pięknej koronkowej sukni i długim welonie do ziemi. Była piękna i spokojna.  "Niemożliwe by życie z nią, jej siostrami i ojcem tak bardzo ją zmieniło" -  pomyślała Gośka - "a może zawsze taka była, tylko nie było widać, bo była młoda?" - zastanawiała się.

 - Pójdę do siebie - powiedziała przerywając swoje rozważania. Idąc korytarzem usłyszała przeciągłe westchnienie, ale na tyle głośne by na pewno go usłyszała.  Gośka idąc do swojego pokoju czuła wzbierającą wewnątrz niej winę. Bo może faktycznie jest taka niewdzięczna, nie idzie na ekonomię czy jakiś marketing tylko wybrała historię. A z pracą będzie trudno, wiedziała o tym, jednak historia to całe jej życie. Nie mogłaby odnaleźć się w tych wszystkich przepisach, słupkach i wykresach. A jednak .... mama się na prawdę stara, a ona ... niewdzięcznica.

            Gosia prychnęła i zamknęła drzwi do swojego pokoju. Otworzyła szafę i wyciągnęła swój ulubiony niebieski polar z głębokim kapturem.  Zwinęła go w kłębek, wzięła portfel i wyszła z domu.  Z garażu wyciągnęła rower, miała zamiar pojechać gdzieś, gdzie będzie sama i będzie mogła wszystko jeszcze raz przemyśleć, a przede wszystkim uciec od dręczącego ją poczucia winy. 

Na pierwszy rozdział zapraszam już w niedzielę :- D