Awaria komputera

Kochani wybaczcie, publikacja posta opóźni się o dzień lub dwa. Mam awarię komputera, mój staruszek powoli się sypie i odmówił mi dzisiaj współpracy.

ROZDZIAŁ 1

          A wszystko tak pięknie się zaczęło równe dwa lata temu. Zdała maturę, dostała się na swoją ukochaną historię i wyrwała się z domu. Odżyła, kiedy nikt jej nie sprawdzał, nie pilnował i nie musiała żyć pod czyjeś dyktando.

            Ten dzień, kiedy spakowana jechała na stację dobrze utknął jej w pamięci. Tata odwoził ją swoim nietykalnym "świętym" samochodem na stację, gdzie wreszcie miała zacząć nowe, samodzielne życie. Gdy poczuła, jak pociąg drgnął pod jej stopami porywając ją w  "nowe" - do Krakowa,  wiecznego miasta -  serce zatrzepotało jej z podekscytowania przed nieznanym i z radości przed zmianą. Jedynie zasmucał ją widok zatroskanej mamy, która ze łzami w oczach żegnała ja na peronie. I tak miała jeździć często do domu, jednak jej mama traciła nad nią całodobową kontrolę i widocznie nie czuła się komfortowo w tej sytuacji.        Stała długo przy oknie  i patrzyła na pojawiające się widoki. Kolejne wsie, kolejne lasy i ciągnące się uprawne pola. Październik był piękny i słoneczny. Drzewa już jarzyły się czerwieniami i żółciami wywołując w niej uczucie szczęścia. Wreszcie stacja - "Kraków Główny". Wysiadła. Wszędzie pełno ludzi, każdy się spieszy, każdy zapatrzony w swoje myśli, pędzi naprzód nie zwracając uwagi na piękny słoneczny dzień, na ciepły lekki wiatr, na bezchmurne niebo. Pamiętała do dzisiaj ten zapach miasta, stukot dorożek, szum przelatujących gołębi. Odurzył ją zapach kwiatów sprzedawanych przez kwiaciarki pod Mariackim.

"A może to tylko przywilej młodości, czuć takie rzeczy" - zastanawiała się Gosia idąc w kierunku wyjścia na Stare Miasto, gdzie na rynku czekała już na nią mała kawalerka. Znalazła ją z dużym trudem, przekopując się przez setki ogłoszeń. Nie stać ją było na drogie mieszkanie z pełnym wyposażeniem. Wybrała małe, zaledwie dwudziestopięciometrowe mieszkanko, które sama mozolnie urządzała przez ostatnie dwa lata.  Kiedyś spała na składanym łóżku, teraz na podłodze leżał gruby materac porządnie zaścielony.  Pod ścianą stała komoda i duża trzydrzwiowa szafa. Na środku stał stolik, który spełniał funkcję biurka i dwa wygodne głębokie fotele, które dała jej sąsiadka zamiast wyrzucić je na śmietnik. Gośka kupiła materiał i sama odnowiła fotele.  Na szczęście kuchnia była wyposażona, a pralkę do łazienki kupiła z ogłoszenia. Starą, używaną, która była bardzo głośna podczas prania, a  gdy wirowała obijała się o kafelki na ścianie. Pół bloku wiedziało gdy robiła pranie, nawet styropian, który dała miedzy pralka a ściana  nie był w stanie zagłuszyć jej donośnego buczenia. Jednak w całym mieszkaniu jej dumą były ściany, które za pozwoleniem właściciela wymalowała w piękne krajobrazy.

            Dzisiaj miała wolny dzień, więc postanowiła się przejść i wstąpić po drodze na małe zakupy i do apteki.  Od kilku dni nie mogła sobie znaleźć miejsca. Myślała, że jej wahania nastroju, osłabienie i senność, poranne mdłości to efekt grypy, którą przechodziła dwa tygodnie temu.  Z daleka zobaczyła aptekę, pchnęła drzwi, a dzwoneczek u góry zadźwięczał radośnie. Jednak Gośce nie było do śmiechu. Stanęła na końcu kolejki modląc się, żeby nikt nie przyszedł i nie stanął za nią.

- Poproszę test ciążowy - powiedziała jednym tchem, dziękują opatrzności, że została sama.

- Jakiej firmy? - odezwała się pani za ladą i uśmiechnęła się współczująco.

- Obojętnie - Gośka przełknęła ślinę widząc wchodzącą starsza panią. Odruchowo schowała dłonie nie chcąc pokazać, że nie ma obrączki - żeby dokładny był  - dodała widząc jak aptekarka układa przed nią płaskie prostokątnego pudełeczka. Na każdym uśmiechnięta kobieta tuli roześmianego dzidziusia.

- Może ten ? - wyciągnęła jedno z pudełeczek - proszę najlepiej zrobić rano.

- A nie ma takiego, który można zrobić po południu? - zapytała głupio. Pamiętała mgliście z lekcji wudeżetu, kiedy należy robić test.

- To proszę wziąć dwa jeden zrobić teraz, a gdyby wyszedł ujemny potwierdzić wynik rano - powiedziała ekspedientka biorąc od Gośki banknot. Dziewczyna chwyciła kurczowo pudełeczka i resztę pieniędzy  i wybiegła z apteki. Słyszała jeszcze za sobą cmokanie starszej pani.

            Nie miała już ochoty na zakupy, stwierdziła, że zrobi wieczorem kiedy w końcu dowie się jak maluje się jej przyszłość. Jeśli jej przypuszczenia się potwierdzą lepiej, by się zagłodziła na śmierć albo rzuciła z mostu.

            Wróciła do swojej małej kawalerki. Zamknęła drzwi i oparła się o nie. Jej małe kochane 25 metrów. To  był jej mały światek, prywatny do którego niewiele osób miało dostęp. Teraz wydał się jej ciasny, duszny i  irytująco mały.

Weszła do pokoju i usiadła przed komputerem. Na ekranie migała wiadomość.

- Gdzie jesteś, martwię się - zapomniała, miała spotkać się dzisiaj z Tomkiem.

- Musiałam załatwić parę nagłych spraw - odpisała i poszła do łazienki umyć twarz i ręce z krakowskiego kurzu. W końcu rozebrała się i weszła pod prysznic. Wyregulowała wodę i stanęła pod ciepłą strugą łaskoczącą jej plecy i ramiona.  Nie chciała z nim rozmawiać. Nie teraz, kiedy jej przyszłość była pod znakiem zapytania.  

Ciepła woda spływała po jej ciele przynosząc chwilowe ukojenie i rozluźnienie. W głowie kotłowało się tysiące myśli.

Po długiej chwili zakręciła wodę i wyszła okręcając się ręcznikiem. Spojrzała na umywalkę, gdzie koło mydelniczki leżało pudełko z testem ciążowym. Drżącą ręką rozerwała je i wyjęła zafoliowany podłużny patyczek i pipetkę.

Parsknęła śmiechem na myśl, że miałaby nasikać do pipetki i wkropić w niewielkie różowe wgłębienie. Zrobiła to bez użycia pipetki i odstawiła test na umywalkę. Poszła po budzik i usiadła na ubikacji patrząc jak wskazówki odmierzają przepisowe 5 minut. Kiedy wskazówka odmierzyła ostatnią, sięgnęła po test ciążowy. Schowała go w dłoni nie chcąc na niego patrzeć. Czuła jak parzy jej ręce, miała ochotę wyrzucić go i nie wiedzieć, jednak po chwili zmusiła się by spojrzeć na zaciśnięta pięść. Przemknęło jej przez głowę, że w ręku trzyma bombę z opóźnionym zapłonem. Powoli rozluźniła palce, a jej oczom ukazały się dwie  widoczne kreski. I wtedy zatrzymał się cały świat. Czuła się jednocześnie pusta i pełna. Czuła radość i ogromny strach. Jej pierwsza myślą było: co powie mama? Jak ja im to powiem?

            Odłożyła test na umywalkę jak we śnie. Po omacku dotarła do pokoju i ubrała leżącą na oparciu fotela sukienkę.

- Co ja teraz zrobię? – powiedziała do siebie  – przecież nie usunę! – chwyciła się za swój płaski i umięśniony brzuch. Oczami wyobraźni zobaczyła tam okrągłą gigantyczną piłkę, a potem sflaczałą, obwisłą oponkę. 

            Nagle ktoś zapukał do drzwi wejściowych. Gośka obudziła się z chwilowego odrętwienia i podeszła do drzwi. Spojrzała przez judasza – Tomek. Po chwili wahania otworzyła drzwi.

 - Czego chcesz? – warknęła na niego.

- Przyszedłem, bo nie wiem co się dzieje, przecież jeszcze rano wszystko było ok. – powiedział zdezorientowany.

- Wejdź - Gośka zrezygnowana zaprosiła go do mieszkania - napijesz się czegoś?

- Herbaty, jeśli można - Tomek rozsiadł się wygodnie w fotelu - masz coś do jedzenia?

- Niestety nie zrobiłam jeszcze zakupów - Gośka postawiła na stoliku dwa parujące kubki.

- To może zamówimy pizze? - Tomek wyciągnął telefon z kieszeni i wykręcił numer - jaką byś chciała? - zapytał oczekując na połączenie.

- Zwykłą - Gosia zastanowiła się co do cholery może teraz jeść, zmarszczyła czoło starając się przypomnieć sobie jej znikomą wiedzę na temat pożywienia kobiet w ciąży - pieczarki, szynka i ser żółty - powiedziała po chwili wahania.

- Tylko? - Tomek zdziwiony aż nachylił się w jej stronę - dobrze się czu .... - zaczął ale w słuchawce odezwało się donośne "halo" i Tomek złożył zamówienie. Podał adres i odłożył telefon na stolik - Mamy szczęście, będzie do 15 minut - powiedział po chwili patrząc na nią uważnie. Zauważył drobne zmiany, jednak nie wiedział w czym one dokładnie zaszły. Czy w spojrzeniu, czy może w wyrazie twarzy.

- Wszystko jest w porządku - powiedziała Gośka sięgając po portfel.

- Ja stawiam - Tomek podszedł do niej i przytulił ją - możesz mi powiedzieć przecież o wszystkim, żabko - powiedział cicho w jej pachnące szamponem włosy.  Tomek lubił jej brązowe wijące się pasma i ich miodowy zapach. Często gdy leżeli na materacu i oglądali film na laptopie lubił bawić się nimi, oplatając je wokół palców.

- Wszystko okej - Gosia wyswobodziła się z jego objęć - pizza idzie - wskazała na drzwi zza których doleciały ich ciężkie kroki i sapanie.

- To ty odbierz i zapłać - podał jej zwinięty banknot - wyliczone jest - dodał i poszedł do łazienki. Gośka za późno zdała sobie sprawę co zostawiła na umywalce. Nie było sensu go zatrzymywać, zresztą rozległo się pukanie do drzwi. Gośka otworzyła je i zobaczyła czerwonego i spoconego dostawcę.  Nie mieli windy, a wejście na piąte piętro kogokolwiek pozbawionego kondycji  było sporym wyzwaniem.  Odebrała ciepłe, pachnące pudełka i zapłaciła. Zamknęła drzwi i stała tak trzymając je kurczowo. Wiedziała, że Tomek stoi za jej plecami trzymając nieszczęsny test.

-Możesz mi wyjaśnić co to jest? - usłyszała i powoli odwróciła się w jego stronę.

- Test! - warknęła - nie widać?

- Pozytywny! - Tomek podszedł do niej w trzech krokach i odebrał pudła jedną ręką, drugą prowadząc ją do fotela - możesz mi powiedzieć od kiedy wiesz?

- Od dzisiaj - Gośka skubała skórkę przy paznokciu - ale podejrzewałam od kilku dni. Myślałam, że to po grypie.

- Ładna mi grypa! - Tomek kucnął obejmując jej dłonie swoimi.

- To twoje dziecko -  powiedziała dziewczyna chcąc upewnić się, że na pewno to wie - wiesz przecież.

- Wiem - Tomek wstał i nerwowo przeczesał ręką włosy - nie stać nas teraz na dziecko - powiedział powoli -  musimy jakoś to rozwiązać.

            Gośka zaniemówiła. Po prostu musieli to rozwiązać! Rozwiązać! - to jedno słowo wybrzmiało jej echem w głowie. Dobrze wiedziała co Tomek miał na myśli. Jednak zabolało ją, że od razu postawił sprawę na "nie".

- Zastanowię się - powiedziała chłodno.

- Nad czym? - Tomek podszedł do niej i odgarnął opadające włosy za ucho - przecież jesteśmy w połowie studiów. Przed nami całe życie, kariera zawodowa  jak ty sobie to wyobrażasz?!  Przecież ono nam przeszkodzi! Zniszczy nam życie! - chłopak przemierzał jej niewielki pokój kilkoma krokami tam i z powrotem - nie jesteśmy gotowi na takie wyzwanie.

- Jeśli urodzę to dziecko to poradzę sobie bez ciebie - dodała i podeszła do niego. Spojrzała mu w twarz rozognionym wzrokiem i odepchnęła go - wynoś się z mojego życia!! - wybuchła i popędziła w stronę drzwi. Szarpnęła za klamkę otwierając je z impetem, chwyciła go za rękaw i zaskoczonego wypchnęła na korytarz -  Nie chcę cię więcej widzieć! - wykrzyczała, a jej głos odbił się echem po klatce schodowej - jeśli urodzę to dziecko, pamiętaj że nie masz do niego żadnych praw!  - dodała z furią i zatrzasnęła drzwi.  Oparła się o nie plecami czując jak serce tłucze się jej w piersi jak szalone. Poczuła mdłości, a przed oczami zobaczyła czarno czerwone plamki. Powoli jak przez mgłę dodarła do fotela, usiadła na nim powoli i pochyliła się chowając głowę między kolanami. Starała się oddychać równo i spokojnie. Metoda przyniosła ulgę, ponieważ po chwili mdłości ustąpiły, a widzenie wyostrzyło się. Gosia powoli wyprostowała się i wygodniej usadowiła w fotelu.  Spojrzała na swój płaski brzuch i delikatnie położyła na nim dłoń. Uśmiechnęła się pobłażliwie na myśl, że dotykiem próbowała coś wyczuć.

- Przecież to tylko kilka komórek - powiedziała do siebie i zwinęła dłoń w pięść. Spojrzała w okno, skąd w oddali widać było wieżę Kościoła Mariackiego. 

- I co ja mam teraz robić? - zapytała się gołębia, który przysiadł na parapecie i przechylając na bok główkę spoglądał na nią jednym czarnym okiem - i jak powiem to rodzicom?

            Zamyśliła się rozważając różne scenariusze, jednak najbardziej przemawiał do niej ten, w którym rodzicie wyrzucają ją z domu, a ona idzie z walizami przez miasteczko na przystanek autobusowy wśród potępiających ją spojrzeń mieszkańców.

            Otrząsnęła się z tej przerażającej wizji słysząc delikatnie pukanie do drzwi. Siedziała nieruchomo przez chwile chcąc by natręt sobie poszedł, jednak po chwili pukanie rozległo się ponownie. Gosia cicho podeszła pod drzwi i spojrzała przez wizjer. 

- Gośka otwórz - rozległ się głos jej przyjaciółki na klatce - otwórz!

Zrezygnowana przekręciła klucz i otworzyła drzwi. Do pokoju wpłynęła Marta owiana zapachem swoich jaśminowych perfum, które podrażniły jej nos.  Skrzywiła się lekko, jednak z niepewnym uśmiechem wskazała przyjaciółce fotel.

- Co cię sprowadza? - zapytała retorycznie, bo wiedziała, że Tomek zadzwonił do niej i wysłał, by namówiła ją do rozwiązania problemu.

- Wpadłam zobaczyć co słychać - odpowiedziała Marta nie mrugnąwszy nawet okiem  - nie widziałam cię już tydzień, taka zalatana jesteś na tej historii.

- No cóż .... - Gośka zawahała się - napijesz się czegoś?

- Wody, jeśli można -  Marta rozsiadła się wygodnie, jednak jej oczy przeczesywały każdy skrawek pokoju od łóżka począwszy, aż do otwartych drzwi łazienki skończywszy.

"Pewnie szuka testu ciążowego" - pomyślała z rozbawieniem Gośka i poszła do swojej malutkiej kuchni po szklankę i butelkę wody.  Marta od zawsze się odchudzała, od zawsze była na diecie i od zawsze piła tylko wodę nie gazowaną mineralizowaną.

- Co?! -  warknęła Gosia, widząc jak Marta przygląda się jej uważnie. Postawiła na stole butelkę i szklankę i usiadła naprzeciwko. Z wieży Mariackiej rozległ się hejnał, a z brzucha Gośki dobiegło tubalne burczenie. Przyszło jej do głowy, że chętnie zjadłaby placki po węgiersku, na samą myśl do ust napłynęła jej ślina, a brzuch głośno zaburczał. Niespokojnie poruszyła się w fotelu i spojrzała na Martę.

- Co tak na prawdę cię sprowadza Marta? - Gośka spojrzała na przyjaciółkę przenikliwie - nie wmówisz mi, że  przyszłaś do mnie bo się stęskniłaś - zapadła cisza przerywana tylko głośnymi łykami Marty - dzwonił Tomek prawda? - Gosia pochyliła się w stronę przyjaciółki wyczekująco.

- Nawet nie wiem czy mam ci gratulować czy współczuć!  - Marta wybuchła stawiając szklankę na stole i rozbryzgując z niej wodę po stole - dlaczego nic mi nie powiedziałaś! Przecież jestem twoja przyjaciółką!

            Gośka otworzyła usta i po chwili je zamknęła, zaskoczona wybuchem dziewczyny.

- Dowiedziałam się dzisiaj rano! - Gośka odrobinę podniosła głos - myślisz, że muszę do ciebie lecieć ze wszystkim? Nie zniosę kolejnej osoby ingerującej nachalnie w moje życie! - dziewczyna zerwała się i pobiegła do łazienki, po chwili z niedomkniętych drzwi dobiegły Martę odgłosy torsji. Po chwili owiewając pokój zapachem wymiotów, Gośka usiadła w fotelu. Chwyciła szklankę Marty i jednym tchem wypiła jej zwartość.

- Co Tomek ci powiedział? - zapytała, kiedy odzyskała oddech i względny spokój.

- Prosił, bym porozmawiała z tobą o rozwiązaniu tego problemu - powiedziała Marta cicho.

- Nie trudź się - Gośka odstawiła szklankę powoli - jeśli ktokolwiek ma tu coś do powiedzenia to tylko ja.... i ono - dodała po chwili i spojrzała na brzuch.

- Ale przecież .... - Marta niepewnie zagryzła wargę - to nie jest jeszcze dziecko. Kilka komórek, przecież to nie ma nawet serca, układu nerwowego, pewnie nawet nie czujesz się inaczej - dopowiedziała powoli - Mamy tylko dwadzieścia trzy lata, wszystko przed nami. Chcesz stać się więźniem posikanych pieluch, niewyspanych nocy? Wiem jak to jest, mam młodszą siostrę i doskonale pamiętam jak rodzice latali koło niej - powiedziała.

- Marta! Nic nie rozumiesz! - powiedziała Gośka i poszła po druga szklankę.

- Przecież .... jak skończysz studia? Jak znajdziesz pracę? - Marta wyliczała celując w nią za każdym razem palcem - i kto pokocha dziewczynę z nieślubnym dzieckiem?

- Może ktoś się znajdzie - powiedziała Gosia, ale zadrżała na myśl, że do końca życia miałaby zostać sama - pomyślę o tym.

- I co powie twoja mama?  - Marta bezlitośnie wypowiedziała słowa, które kotłowały się w jej głowie od rana.

- Nie wiem co powie! - Gośka usiadła ciężko w fotelu  - ale jadę jutro do domu ... i co będzie to będzie.

- Jak chcesz! - Marta wstała i sięgnęła po  bluzę - ale nie mów potem, że cię nie ostrzegałam. Tomek dałby ci pieniądze, oszczędzał na wyjazd nad morze ale zrezygnuje z niego by ratować twoją przyszłość.

- Nie musi! - Gośka nie wytrzymała i podeszła do przyjaciółki - Z nim juz skończyłam, a ty zamiast trzymać moją stronę i być dla mnie wsparciem jeszcze przyszłaś tu namawiać mnie do aborcji.

- Ja cię do niczego nie namawiam - Marta wydęła usta -  to ty to powiedziałaś. Zrobisz jak zechcesz, ale jak zniszczysz sobie życie, to tylko na własne życzenie, odrzucając pomoc kochających cię ludzi.

- Wyjdź stąd ... - Gośka powiedziała cicho i podeszła do drzwi - i nie przychodź tutaj więcej jako ktoś... taki - dodała nie wiedząc jakiego określenia użyć - gdy znów staniesz się moją przyjaciółką  - zawiesiła głos na chwilę - wtedy zapraszam.

            Marta przestąpiła powoli próg domu, po chwili za jej plecami trzasnęły drzwi. Dziewczyna wzruszyła ramionami i z ulgą zaczęła schodzić po schodach.
   

---------------------------

Na kolejny rozdział zapraszam w środę  wieczorem.  Mam nadzieje, że  moja opowieść Was zainteresowała. Jesli Ci się podoba zostaw jakiś ślad, może masz jakies sugestie? Może przemyślenia? Napisz koniecznie ! 

Pozdrawiam Was kochani , do środy.

PROLOG

Witaj Czytelniku i Czytelniczko!

Będzie mi bardzo miło, jeśli zagościsz tutaj na dłuższy czas i będziesz odwiedzał(a) Sekretarzyk jak dobrego przyjaciela.

Chciałabym zabrać Cię w podróż ... mam nadzieję miłą i ekscytującą, która dostarczy Ci niezapomnianych emocji.

Poznaj Małgorzatę, dla bliskich Gosię, studentkę historii, której życie przyniosło kilka niespodzianek. Sami oceńcie czy były dobre czy też nie.

Zapraszam!

PROLOG

            Drzwi zatrzasnęły się z hukiem aż małe kwadratowe szybki zadzwoniły nerwowo. Gośka podeszła do okna i chwyciła mocno parapet. Patrzyła niewidzącym wzrokiem przez okno, a w głowie kłębiły się jej setki myśli. Gniew, który w niej wezbrał był silny i czuła, że jeśli nie wyjdzie z kuchni wybuchnie i powie jej coś przykrego. Po chwili usłyszała głośne kroki na korytarzu i drzwi otworzyły się z impetem.

- Małgorzato Janiak  nie wychodź z kuchni kiedy z tobą rozmawiam! - powiedziała jej matka tonem twardym jak stal. Gośka nie znosiła tego tonu i głosu kiedy do niej mówiła.

- Daj mi święty spokój - powiedziała cicho nie odrywając oczu od szyby. Widziała odbicie swojego niewielkiego pokoju.

- Wysłuchasz to co mam do powiedzenia czy ci się to podoba, czy nie - wybuchła podchodząc do niej - natychmiast wracaj do kuchni - dodała i wyszła.

            Gosia zadrżała i zamknęła oczy. Wiedziała doskonale, że jej mama nie odpuści. Wzięła głęboki oddech i wyszła na korytarz, chciała mieć to szybko za sobą.  Powoli weszła do kuchni, zalanej słońcem o tej porze dnia. Wietrzyk rozdymał delikatnie firanki w drobne błękitne kwiatuszki. Kuchnia miała kształt dużego kwadratu. Gośka lubiła siedzieć i pić herbatę przy dużym dębowym stole.

 Teraz wydała jej się obcym miejscem, chłodnym i dalekim jak osoba siedząca przy stole. Zerknęła na duży piec kaflowy z wysokim zapieckiem w rogu, na którym w tej chwili wygrzewał się jej czarny kot. Na przeciwległej ścianie stał kredens w odcieniach wanilii i bieli. Matka siedziała na jednym z sześciu krzeseł przy dużym dębowym stole, widać było, że często przygotowywano na nim potrawy. Od stołu były dwa kroki do niewielkiego gazowego pieca i półki pod którą na haczykach zawieszone były kubki. 

- Usiądziesz wreszcie? - usłyszała głos matki. Gosia westchnęła i usiadła z rezygnacją składając ręce na kolanach.  Kuliła się w sobie wiedząc, co zaraz usłyszy.

- Historia? - matka przypuściła atak - co ci strzelił do głowy by wybrać akurat historię?! Jaką pracę po tym będziesz miała?  - zrobiła pauzę oczekując wyjaśnień.

- Idę na takie studia, które mnie interesują - Gośka uparcie patrzyła przez okno, unikając jej wzroku. Zobaczyła na gałęzi jabłoni dwa gołębie. Gruchały coś do siebie dotykając się dzióbkami. 

- Dziecko .... - zmieniła ton na błagalny - teraz wybiera się studia po których jest praca, a nie bo się lubi. Nie pomyślałaś o swojej przyszłości? Wszystko na mojej głowie - załamała ręce robiąc zbolałą minę - a ja mam tyle problemów - dodała patrząc wyczekująco.

- Przykro mi ale zdania nie zmienię - Gosia spojrzała w końcu na nią - zresztą  już się dostałam na te studia.  I nie widzę siebie w czymś innym - dodała.

- Myślisz, że pomogę znaleźć ci prace? -powiedziała podniesionym głosem znów zmieniając taktykę - nie mam takich znajomości!  Będziesz musiała poradzić sobie sama! Myślisz, że studia to dla nas o takie coś? - pstryknęła palcami - ja i ojciec w jednych spodniach chodzimy by zapewnić tobie i twoim siostrom byt, wykształcenie i modne ciuchy. Wszystkiego sobie odmawiamy! - dodała.

- Nie chce od was niczego, Pójdę do pracy chociażby do Maka - powiedziała Gośka wojowniczo. 

- A kiedy ty się będziesz uczyła?! - matka załamała ręce - przecież pierwszy rok jest taki trudny!

- Nie wezmę od was nic, skoro tak stawiacie sprawę - powiedziała wojowniczo dziewczyna - poradzę sobie. Będziecie mogli z tatą nareszcie modnie się ubrać i kupić spodnie. A potem wyjadę za granicę, nie będziesz musiała szukać mi pracy. Zresztą skąd pewność, że po studiach wrócę do miasteczka?

- Dziecko ... - z satysfakcją zobaczyła jak jej matka martwieje - za granicę? A co ty tam będziesz robiła po studiach? Wykształcisz się i będziesz zmywać gary?  - dokończyła bolesnym głosem.

- Przecież powiedziałaś, że po historii i tak będę garkotłukiem w Polsce. Więc co za różnica czy tu czy gdzieś w świecie? Chociaż jest jeszcze jedna ewentualność, mogę wyjść bogato za mąż. - dziewczyna prychnęła i podeszła do czajnika. Podniosła go lekko sprawdzając czy starczy jej wody na dużą herbatę. Odkręciła gaz w kuchence i postawiła czajnik, po czym sięgnęła po kubek i  otworzyła szafkę. Stała chwilkę zastanawiając się, na którą herbatę ma ochotę. Po chwili wybrała melisę z pomarańczą myśląc, że chociaż trochę ukoi jej nerwy.

- Dobrze więc ... - usłyszała po chwili - idź na te swoje studia. Ale żebyś potem nie przybiegała z płaczem, że nie masz pracy i pieniędzy na życie.

- Bez obaw - Gosia wrzuciła herbatę do kubka i zalała ją wrzątkiem z gwizdającego już czajnika. Odwróciła się i spojrzała na nią - zobaczyła siateczkę zmarszczek wokół oczu. Ale nie tych od śmiechu tylko takich, które robią się od ciągłego zdenerwowania, marszczenia i niezadowolenia. Takie same widniały wokół kącika jej ust.

"Będzie brzydką staruszką" - pomyślała przypominając sobie, jak bardzo różnią się wyglądem staruszki, które były osobami pogodnymi od tych wiecznie zgryźliwych i szukających dziury w całym.  Matka miała blond włosy do ramion, które spinała klamerką, gustownie układając je po bokach. Mogłaby mieć taka piękną twarz gdyby nie ta harda i skwaszona mina. Pełne niegdyś usta stały się cienkie i bezwzględne.  Jedynie intensywnie ciemnoniebieskie oczy rzucały na nią w tej chwili iskry. Gośka przypomniała sobie jej ślubne zdjęcie, gdy stała obok ojca wsparta na jego ramieniu w pięknej koronkowej sukni i długim welonie do ziemi. Była piękna i spokojna.  "Niemożliwe by życie z nią, jej siostrami i ojcem tak bardzo ją zmieniło" -  pomyślała Gośka - "a może zawsze taka była, tylko nie było widać, bo była młoda?" - zastanawiała się.

 - Pójdę do siebie - powiedziała przerywając swoje rozważania. Idąc korytarzem usłyszała przeciągłe westchnienie, ale na tyle głośne by na pewno go usłyszała.  Gośka idąc do swojego pokoju czuła wzbierającą wewnątrz niej winę. Bo może faktycznie jest taka niewdzięczna, nie idzie na ekonomię czy jakiś marketing tylko wybrała historię. A z pracą będzie trudno, wiedziała o tym, jednak historia to całe jej życie. Nie mogłaby odnaleźć się w tych wszystkich przepisach, słupkach i wykresach. A jednak .... mama się na prawdę stara, a ona ... niewdzięcznica.

            Gosia prychnęła i zamknęła drzwi do swojego pokoju. Otworzyła szafę i wyciągnęła swój ulubiony niebieski polar z głębokim kapturem.  Zwinęła go w kłębek, wzięła portfel i wyszła z domu.  Z garażu wyciągnęła rower, miała zamiar pojechać gdzieś, gdzie będzie sama i będzie mogła wszystko jeszcze raz przemyśleć, a przede wszystkim uciec od dręczącego ją poczucia winy. 

Na pierwszy rozdział zapraszam już w niedzielę :- D